środa, 27 lipca 2016

Śmierć w składzie fortepianów

Takie chuchro?! To jest ten wyrafinowany, okrutny zwierz?! "Zwierz” miał wygląd speszonego kretyna.

W poniedziałek 12 listopada 1928 roku Łódź budziła się do życia po święcie 10-lecia odzyskania niepodległości. Robotnicy idący do pracy znaleźli w rowie przy ulicy Milionowej zwłoki młodej kobiety. Miała na sobie długi wełniany sweter i grubą chustkę narzuconą na ramiona. Sądząc po kałuży krwi, została zamordowana. Około godziny ósmej powiadomiono policję. Na miejsce zbrodni przyjechały władze śledcze z nadkomisarzem Weyerem. Zamordowana leżała twarzą do ziemi. Zakrzepła krew świadczyła, że zbrodni dokonano w nocy z niedzieli na poniedziałek. Nazwiska zamordowanej na miejscu nie udało się ustalić.

grzegorzewski skład fortepianówGdy policja prowadziła czynności wstępne, o godzinie 9 rano, pracownik składu fortepianów przy ulicy Piotrkowskiej 117, jak zwykle zameldował się w pracy. Ku jego zdziwieniu, drzwi prowadzące do składu były zamknięte. Udał się na pierwsze piętro do mieszkania właścicieli, Marii i Bronisława Tyszerów. Ale nikt nie reagował na pukanie do drzwi. Tknięty złym przeczuciem postanowił udać się do brata szefa, Engelberta Tyszera, który mieszkał niedaleko, w domu przy zbiegu ulic Piotrkowskiej i Nawrot. Po chwili dwaj mężczyźni wrócili na Piotrkowską 117. Wezwali syna dozorcy domowego, by wyważył okno na pierwszym piętrze i dostał się do mieszkania. Przeszukawszy mieszkanie znaleźli klucze od zakładu. Chwilę potem weszli do składu fortepianów i ujrzeli makabryczny widok. Obok pianina leżał w kałuży krwi Bronisław Tyszer. Zrozpaczony brat zamordowanego pobiegł do następnego pomieszczenia. W kącie obok jednego z fortepianów znalazł przykryte dywanem zwłoki Marii Tyszer.

piotrkowska 117O godzinie jedenastej na miejsce zbrodni przybyli prokuratorzy i policja. Dochodzeniem zajął się sędzia śledczy Grzesik i kierownik urzędu śledczego Weyer. Stwierdzono, że zabójstwa dokonano tępym narzędziem, młotkiem lub siekierą. Obie ofiary pozbawiono życia silnymi ciosami w tylną część głowy. Na miejscu nie znaleziono narzędzia mordu. Poza odciskami palców na pianinie, niczego więcej nie odkryto. Śledczych zaintrygowała nieobecność służącej Tyszerów. Na podstawie zeznań lokatorów ustalono, że była w mieszkaniu w niedzielę w godzinach wieczorowych. Przed jedenastą w nocy odjechała taksówką w towarzystwie dwóch mężczyzn. Stwierdzono, że służąca – Józefa Borowska mogła paść ofiarą bandytów. Okazało się, że właśnie jej ciało znaleziono przy ulicy Milionowej. W prosektorium rozpoznała je siostra. Śledczy podejrzewali, że służąca była w zmowie ze zbrodniarzami. Prawdopodobnie morderstwo miało motyw rabunkowy. Tyszerowie należeli do ludzi majętnych. Byli właścicielami dwóch domów. Jak ustalono, zamierzali kupić kolejną nieruchomość i w tym celu pobrali z banku 40 tysięcy dolarów. W jednym z pokoi stała kasa pancerna, w której właściciele przechowywali pieniądze, ale nie została otwarta. Kluczowym śladem stał się rachunek wystawiony na nazwisko Stanisława Łaniuchy. W nocy z wtorku na środę, do mieszkania na czwartym piętrze domu przy ulicy Targowej 33, wkroczyła policja z bronią. Podczas rewizji znaleziono pokrwawiony garnitur, splamiony krwią kołnierzyk i krawat oraz toporek strażacki ze śladami krwi leżący na szafie. Całą rodzinę zatrzymano do wyjaśnienia.

Stanisław Łaniucha wyznał, że jest mordercą. Opowiedział o motywach i szczegółach zbrodni. Przed trzema laty był pomocnikiem stroiciela fortepianów w firmie „Grzegorzewski". Niedawno przestał tam pracować i przeniósł się do firmy konkurencyjnej. Do właścicieli składu fortepianów czuł niechęć i żal. Opowiadał jak ciężko pracował u Tyszerów za 4 złote na tydzień. Tyszerową uważał za osobę złą, bezlitosną i skąpą. Obiecywała, że wyśle go na naukę do Warszawy, a potem wyrzuciła z pracy. Ciągle tułał się po różnych robotach i wszędzie ludzie go oszukiwali i wyzyskiwali. Z zamiarem morderstwa nosił się od dłuższego czasu, lecz nie wiedział, jak to zrealizować. W niedzielę, jedenastego listopada przyszedł do składu Tyszerów o dziesiątej. Zakład był zamknięty, więc udał się do mieszkania na pierwszym piętrze. Tyszerowej powiedział, że dostał spadek i chce kupić pianino. Umówili się na trzecią po południu, by zrealizować zakup. Świadkiem tej rozmowy była służąca, Józefa Borowska.

bronisław tyszerO trzeciej wraz z Łaniuchą do składu poszła sama Tyszerowa. Zamiast pieniędzy dostała kopertę z pociętymi papierami. Zaczęła krzyczeć, więc uderzył ją toporkiem w głowę. Cios był śmiertelny. Napastnik chwycił ofiarę za nogi i ściągnął z fotela na podłogę. Potem zadał jeszcze kilka ciosów i przeciągnął ciało do pokoju frontowego. Zrabował sakiewkę z 70 złotymi, klucze od kasy i mieszkania, zdjął z ręki ofiary złoty zegarek oraz obrączkę.
Po dwudziestu minutach do składu wszedł właściciel. Zanim zauważył cokolwiek podejrzanego, zbrodniarz poprosił, by zagrał na pianinie, które wybrał. Gdy Tyszer usiadł przy klawiaturze, otrzymał cios toporkiem w głowę. Uderzenie nie było dość silne, by pozbawić go przytomności. Zaczął się bronić, lecz po chwili otrzymał drugie uderzenie i padł martwy. Łaniucha wyciągnął mu portfel, przeciągnął ciało pod okno zakrywając pokrowcem od fortepianu. Zdecydował się wrócić do mieszkania i otworzyć kasę. Okazało się jednak, że miała dodatkowe zabezpieczenia. W pokoju znalazł 350 złotych. Zabrał też luksusowy budzik i tuzin srebrnych łyżeczek. Założył na siebie palto oraz kapelusz Tyszera i wyszedł.

Była szósta po południu, gdy Łaniucha udał się na róg Nawrot i Piotrkowskiej, wziął taksówkę i kazał zawieść się na ulicę Tatrzańską. Na polu obok stawu zakopał skradzione przedmioty. Wrócił tą samą taksówką na Nawrot. Wówczas zaświtała mu myśl, że musi zabić służącą Józefę Borowską, która mogła być świadkiem zbrodni. Poszedł na Piotrkowską 117 i zastał tam służącą stojącą pod drzwiami. Powiedział, że przychodzi zapłacić rachunek za kupione pianino i poczeka razem z nią na powrót Tyszerów. Zaproponował Borowskiej spacer. Odmówiła i poszła do mieszkania rządcy domu. Około ósmej służąca wyszła stamtąd zaniepokojona przedłużającą się nieobecnością pracodawców. Łaniucha pożegnał się i poszedł do pobliskiej cukierni Piątkowskiego. Spotkanemu tam chłopcu dał 3 złote za fatygę oraz 5 złotych prosząc, aby udał się na Piotrkowską 117 i przekonał Borowską, że przychodzi z polecenia Tyszerów. Mieli rzekomo przysłać jej 5 złotych na taksówkę, z żądaniem, by przyjechała natychmiast na ulicę Tatrzańską, do fabryki Steigerta. Kiedy chłopiec rozmawiał ze służącą, pojawił się Łaniucha. Oświadczył Borowskiej, że uda się razem z nią na Tatrzańską i tam zapłaci za pianino. Na swoje nieszczęście zgodziła się i pojechała z mordercą. W pewnej chwili Łaniucha zaproponował, że wysiądą i przejdą kawałek drogi pieszo. Kiedy znaleźli się na polach za fabryką, uderzył Borowską toporkiem w głowę. Służąca bez życia osunęła się do rowu. Zbrodniarz przykrył ciało jej własną chustką. Potem odkopał ukryte łupy, wrócił do domu na Targową 33 i schował je w komórce. Następnego dnia wszystko przepakował i rozniósł znajomym na przechowanie. Na koniec zeznania Łaniucha dodał, że zamierzał również zamordować właściciela składu fortepianów przy ulicy 1 Maja.

maria tyszerowaProces Stanisława Łaniuchy odbył się 21 lutego 1929 roku. Zbrodniarz zrzekł się obrońcy. W ciągu kilku dni napisał swoją obronę i wyuczył się tekstu na pamięć. Zainteresowanie rozprawą było ogromne. Łodzian szczególnie dziwił stan psychiczny oskarżonego. Zastanawiano się, jaką ponurą tajemnicę kryje jego zbrodnicza psychika. Bezpośrednio po dokonaniu ohydnego mordu, wrócił do domu i spokojnie położył się spać. Równie spokojnie zachowywał się w więzieniu. Dopisywał mu apetyt i ciągle dopominał się o jedzenie. Przed procesem dopytywał, czy pozwolą mu ubrać się w garnitur. Wieczorem poszedł spać wcześniej niż zwykle, by na rozprawie być wypoczętym. Nie zauważono u niego wyrzutów sumienia, ani żadnej troski o przyszłość.

Kiedy o 9.30 wprowadzono Stanisława Łaniuchę na salę rozpraw, publiczność była rozczarowana. Drobny, niski i szczupły, niespełna 20-letni młodzieniec nie wyglądał na bezlitosnego i perfidnego zbrodniarza. Ciemno-blond włosy starannie zaczesane do góry. Ciemny garnitur, czysta koszula, gustowny krawat. Na sali sądowej można było usłyszeć szepty: „ Takie chuchro?! To jest wyrafinowany, okrutny zbir Łaniucha? !” "Zbir" uśmiechał się głupkowato, machał ręką, zakrywał twarz. Chwilami przybierał jakąś błazeńską minę. „Okrutny zwierz” miał wygląd speszonego kretyna. Sala odbierała to, jako wyraz cynizmu. Podczas rozprawy Łaniucha odpowiadał na pytania z namysłem i wahaniem. W pewnym momencie zniecierpliwiony wzruszył ramionami, mówiąc:
stanisław łaniucha- Po co te wszystkie pytania? Przecież przyznałem się. Niech to wszystko będzie prędzej.
W ostatnim słowie niewiele powiedział na swoją obronę:
- To sobie wtedy pomyślałem, że to pasożyty nie warte, żeby dożyły dziesięciolecia niepodległości naszej Polski. Tylko, że to wszystko myślałem sobie o Tyszerowej, bo pan Tyszer to był dobry człowiek.
Sąd uznał Stanisława Łaniuchę winnym trzech zabójstw i skazał na karę śmierci przez powieszenie. Oskarżony wysłuchał wyroku w spokoju. Dopiero, kiedy skład sędziowski opuszczał salę rozpraw, podniósł ręce do góry w wywołał konsternację okrzykiem:

- Niech żyją ładne kobietki!

Łaniucha nie został powieszony. Rok później prezydent Rzeczypospolitej, Ignacy Mościcki zamienił mu karę śmierci na dożywotnie ciężkie więzienie. Jego dalsze losy nie są znane...

wtorek, 26 lipca 2016

Denat w stanie ciężkim


Odwiózł denata do szpitala w stanie ciężkim.
Odniósł ranę tłuczoną w okolicy lewego guza.

Takie "kwiatki" można znaleźć na wielkomiejskim bruku. Ich urodzaj nie wynika jednak ze szczególnej żyzności tegoż bruku, ale z pośpiechu reporterów i redaktorów sensacyjnych popołudniówek...

Źródło: Express Wieczorny Ilustrowany 13 maja 1925.

Tynfów sto na obłóczyny

Nieznana z imienia panna Złotnicka, córka Andrzeja, przodka właścicieli Zduńskiej Woli, wstąpiła do klasztoru bernardynek w Wieluniu. Zachował się spis jej wyprawy i wykaz kosztów utrzymania w klasztorze sporządzony przed 1727 rokiem. Myliłby się ktoś, kto sądziłby, że były to symboliczne wydatki.
Osoby wstępujące do zakonu dostawały wyprawę, ale traciły prawa do rodzinnych sukcesji. Dlatego Andrzej Złotnicki, który na zakonną wyprawkę córki wydał 500 złotych, mógł resztę swojego majątku i ciążące na nim długi zapisać szóstce dzieci z czwartego małżeństwa.
Złotnicki odnotował jednak nie tylko cenę wyprawki, ale spisał wszelkie inne koszta poniesione na klasztor, w którym resztę życia miała spędzić jego najstarsza córka. Dokument otrzymał nazwę "Regestr kosztów y wyprawy JM Panny Złotnickiey do klasztoru" i został dołączony do testamentu Andrzeja. Dla lepszego zrozumienia przytaczamy go w wersji nieco uwspółcześnionej.
Najprzód wstępując na próbę, złotych 44 do ręki dla Panien i obiad, albo złotych 30 za niego. Wiązania [życzenia i podarki imieninowe] na rok dla całego zgromadzenia na każdą Patronkę, uczyni złotych 80. To samo w drugim roku w Nowicjacie i rok trzeci po Profesji [ślubach zakonnych], wyjdzie na wiązania, za głosy do obłóczyn po złotych 6 od ręki i obiad, albo za obiad złotych 40. Najprzewielebniejszemu Ojcu Prowincjałowi za odebranie głosów dwa talary bite. Ojcu Spowiednikowi tynfów 4.

W dzień obłóczyn także obiad, albo za obiad złotych 100, do wspólnej skarbony na klasztorne potrzeby. Tynfów 100 Ojcu Najprzewielebniejszemu Prowincjałowi za obłóczyny, czerwony złoty i garniec wina. Także Ojcu Spowiednikowi przy obłóczynach tynfów 4. Do głosów na Mszę Świętą o Duchu Świętym tynfów 2. Przy obłóczynach na Mszę Świętą śpiewaną złotych 3. Za śpiewanie w dzień głosów Litanii Ojcom na konsolację wódki garniec. W dzień obłóczyn konsolacja: Ojcom pół bydlęcia, cielaka, kapłonów 6, gęsi 4, indyków parę, wina garncy 10. Świec do kościoła par 6, cztery pary trzechfontowych pojedynkowych, a dwie pary trzechfontowych. Świeca do ręki dla Panny Młodej wielka. Kaznodzieja, jeśli będzie miał kazanie, to talar bity i garniec wina. A jeżeli trzeba będzie ustąpić ambony, to za ustąpienie także talar bity. Kapeli, jak będzie na dobrą noc grać, miodu garcy pięć. W dzień obłóczyn z rana, wódki piernikowej, na śniadanie pieczeń. Przed obłóczynami na dwie Niedziele w wieńcu chodzi Panna Młoda, to na wieniec na rozmaryn potrzeba także.
Do Profesji z tych kosztów już nie wszystkie. Już nie potrzeba 100 tynfów do skarbony klasztornej za obiad, tylko jeden potrzeba. Przy obłóczynach 100 złotych i te 42 złote już nie będą należały, co teraz na wstąpienie.... przy Profesji chustek białych sztuczkowych Ojcom co asystują do Profesji par cztery. Także JMPannie Złotnickiej do profesji habit, płaszcz i świec do ręki i do kościoła, tak jak do obłóczyn.
Skrupulatny rodzic odnotował jeszcze co wchodziło w skład wyprawki panny Złotniczanki, kandydatki na zakonnicę.
Habitów dwa, płaszcz jeden, szubek dwie, jedna z barankami, a druga szkotowa z białym futrem. Spódnic dwie: przeszywana i letnia. Kaftan na jutrznię półszaykowy [?], a pod habit szkotowy. Jeden gorset szkotowy biały na lato. Kołdra szkotowa, płotek, sukno zielone na stolik, materac, pierznik, pierzyna, poduszek 4. Rękaw zimowy, czapka, rękawice zimowe, pończoch zimowych tuzin, białych par 4. Welonów sztuczkowych tuzin, po dwa łokcia na jeden, rąmbkowych. Tuzin zatyczek sztuczkowych, po trzy łokcie na jeden lnianych, pół tuzina koszul lnianych, dwa tuziny powłoki, pół tuzina chustek na głowę półtorałokciowych, tuzin podpinek, tuzin bindalików na czoło, dwa tuziny chustek do rękawa białych, pół tuzina szarych, pół tuzina pasów białych zakonnych. Serwet tuzin, ręczników tuzin, obrusów pomiernych 4, obrus wielki do Refektarza, przystawek cynowych dwie.

Do kaplicy powinna JM Panna Młoda dać suknię jaką, albo czerwonych złotych 4. Po obłóczynach taki był zwyczaj Panien: starszym daje Panna Młoda albo z porządku swego pouczenia, albo za to czerwonych złotych 3. Cele porządek; szafarnia, szafka z prasą, stolik, łóżko, kropielnica, miednica, lichtarzy parę, szczypce. Cyny talerzy 6, półmisków 2, czarek do stołu 4, garnuszek cynowy do stołu, łyżek, noży. Do budzenia na jutrznię latarka, krzesiwko. Książki zakonne 2, trzecia do nabożeństwa zwyczajnego. Stołków, albo krzesełek par dwie, obrazów dwa.
Tak "wyposażona" panna Złotnicka musiała wieść w zakonie stosunkowo lekkie życie. Nieporównywalne z warunkami, jakie miewały panienki z biedniejszych rodzin.

Źródło: Elżbieta Halina Nejman "Cztery pokolenia rodu Złotnickich w Zduńskiej Woli"

sobota, 2 lipca 2016

Kierunek Kalisz

Trzy lata wcześniej teren ten leżał poza granicami miasta. Tam, gdzie stanęły perony oraz budynek dworca rósł las miejski, pozostałość pierwotnej puszczy łódzkiej.

15 listopada 1902 roku była sobota. O ósmej rano z Warszawy i Kalisza wyruszyły dwa składy oficjalnie otwierające kolej warszawsko-kaliską. Pierwszy, o godzinie 12.24, dotarł do Łodzi pociąg z Kalisza. Przywiózł 72 osoby. Godzinę później, dokładnie o 13.28 dotarł skład z Warszawy, którym przyjechało 150 pasażerów. Pierwszy dzień ruchu pociągów ściągnął na nowo wybudowany, ale niewykończony jeszcze dworzec, tłumy łodzian. Jak się okazało, przyszli nie tylko z ciekawości, kupili łącznie ponad 150 biletów do Warszawy i Kalisza.
Dworzec Kaliski około roku 1903
Plany wybudowania linii kolejowej łączącej Królestwo Polskie z Niemcami powstawały od połowy XIX wieku. Upadały jednak ze względu na opór władz carskich, które obawiając się wojny ze zjednoczonymi Niemcami, nie chciały inwestować po lewej stronie Wisły. Rozwijająca się Łódź została poszkodowana przez brak połączenia kolejowego z rynkami zbytu na wschodzie oraz z węglowym zagłębiem na Śląsku. Łódzkim oknem na świat stała się stacja kolejowa w Rokicinach, dokąd furmankami wożono towary i skąd tym samym sposobem przywożono surowce. W 1865 roku, kiedy wybudowano linię kolejową Łódź Fabryczna - Koluszki, te problemy transportowe zostały rozwiązane. Na połączenie z zachodnią granicą Łódź musiała jeszcze poczekać ponad 30 lat. W 1898 roku car Mikołaj II uległ namowom urzędników i przemysłowców i zaakceptował plany budowy linii Warszawa-Kalisz. Z dwóch wariantów wybrano trasę Kalisz - Sieradz - Łask – Łódź- Łowicz - Sochaczew - Błonie - Warszawa. Komitet Dróg Żelaznych w Petersburgu przyznał koncesję na budowę linii Towarzystwu Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Zgodnie z warunkiem Ministerstwa Wojny wybudowano tory o prześwicie 1524 mm. Była to linia szerokotorowa, typowa dla kolei rosyjskich, ułatwiająca wymianę handlową z pozostałymi terenami imperium carskiego.
dworzec kaliski łódź 1904
Dworzec Kaliski około roku 1906. Widok od strony lasu
Na trasie kolei powstały trzy dworce główne: Warszawa Kaliska, Łódź Kaliska i Kalisz. W nie zmienionej postaci najdłużej przetrwał dworzec w Łodzi. Obiekt zbudowano według projektu polskiego architekta Czesława Domaniewskiego. Secesyjny budynek był uważany za jeden z najpiękniejszych obiektów użytkowych Łodzi. Do wejścia głównego prowadziły szerokie i wysokie schody, nadające dworcowi majestatycznego wyglądu. Przed budynkiem znajdował się duży brukowany plac, wygodne miejsce postoju dla dorożek. Po obu stronach dworca zbudowano dwa zadaszone perony, z których można było przejść bezpośrednio do holu. Zdobiły je stylowe żeliwne podpory podtrzymujące dachy. Wnętrze dworca w stylu secesyjnym, miało ściany z drewnianą boazerią, mosiężne wykończenia i kryształowe szyby w drzwiach. Frontowa elewacja wyróżniała się wieżą z zegarem i iglicą. W 1913 roku w pobliże placu dworcowego doprowadzono linię tramwajową. Rok później, w listopadzie 1914, teren dworcowy mocno ucierpiał. Całkowicie zniszczono wieżę ciśnień, ale budynek główny ocalał. Podczas okupacji Niemcy przekuli linię na normalnotorową (1435 mm) i wyposażyli ją prowizorycznie w drugi tor. Dworzec przetrwał również walki o wyzwolenie miasta z rąk niemieckich okupantów, 4 lata później.

W 1918 roku kolej warszawsko-kaliska została przejęta przez zmilitaryzowane Polskie Koleje Państwowe. Stopniowo odbudowano ją ze zniszczeń wojennych. Do 1922 roku stanowiła główną linię komunikacyjną łączącą Polskę centralną z ziemiami byłego zaboru pruskiego. Łódź Kaliska uzyskała wtedy połączenia z miastami II Rzeczypospolitej, m.in. Poznaniem, Katowicami, Krakowem, Lwowem oraz z zagranicą: Gdańskiem, Berlinem i Paryżem. W latach trzydziestych dobudowano fragment torów tramwajowych, aby pasażerowie mogli dojeżdżać pod budynek dworca. Międzywojenne kroniki odnotowują również tragiczne wydarzenia. 14 sierpnia 1929 roku o godz. 6.40 w pobliżu Dworca Kaliskiego doszło do katastrofy kolejowej. W wyniku złego nastawienia zwrotnicy pociąg, którym w kierunku Chojen jechali żołnierze 28 Pułku Strzelców Kaniowskich, najechał na odchodzący pociąg towarowy. Zginęło siedmiu żołnierzy i dwóch kolejarzy, 30 osób zostało rannych.
Dworzec podczas II wojny światowej
Kampania wrześniowa przyniosła znaczne zniszczenia na trasie kolei kaliskiej, ale ominęły one łódzki dworzec. Podczas okupacji Niemcy dbali o infrastrukturę kolejową, jak o własną. Aby sprostała potrzebom wojennym, już wiosną 1940 roku przystąpili do jej odbudowy i modernizacji. Odcinek Kalisz – Łódź miał stać się częścią magistrali prowadzącej od Żagania na Ukrainę. Dokładano drugi tor, wydłużano tory stacyjne i mijankowe, budowano nowe nastawnie i wieże ciśnień. Tak, jak całe miasto, dworzec kaliski hitlerowcy nazwali po swojemu „Litzmannstadt Hauptbahnhof”. Sprawna kolej służyła im do transportu mieszkańców Kraju Warty na przymusowe roboty i do obozów eksterminacji. Polacy rewanżowali się akcjami sabotażowymi. Jedna z nich, w lutym 1940 roku spowodowała wykolejenie dwóch pociągów (osobowego i towarowego) na stacji Łódź Kaliska.

Uciekając w 1945 roku Niemcy niszczyli niemal wszystko, co wcześniej tak skrupulatnie budowali. Na szczęście, dworzec znów ocalał. Po wkroczeniu wojsk radzieckich całą linię przerobiono na szeroki tor. Jeszcze w tym samym roku ostatecznie kolej kaliska została przekuta na tor normalny. Od początku lat pięćdziesiątych PKP zaczęły powoli elektryfikować linię. Na odcinku Łowicz – Łódź Kaliska – Zduńska Wola zrobiono to dopiero w listopadzie 1965 roku. Jednym z najtragiczniejszych dni w dziejach Łodzi Kaliskiej był 28 września 1946 roku. O godzinie 5.40 rano, wskutek błędu dyżurnego stacji, na nieprawidłowo zatrzymany przed semaforem pociąg osobowy najechał pociąg pospieszny z Wrocławia. Na miejscu zginęło 14 pasażerów, a 42 osoby zostało ciężko ranne. W ciągu następnych dni w łódzkich szpitalach zmarło siedmioro rannych, więc łączna liczna ofiar śmiertelnych wyniosła 21 osób.
Jedno z ostatnich zdjęć starego dworca
Jeszcze w latach siedemdziesiątych w budynku dworca funkcjonowało kino dla pasażerów. Wskutek pogarszającego się stanu obiektu pod koniec lat osiemdziesiątych zapadła decyzja o jego wyburzeniu. W tym samym miejscu wybudowano nowy dworzec, który oddano do użytku w 1994 roku. Bryła nowej Łodzi Kaliskiej miała nawiązywać do starego secesyjnego dworca. W powszechnej opinii jednak eksperyment się nie udał. Zniszczono zabytkowy carski budynek, a postawiono koszmarek architektoniczny. W dodatku odsunięto od niego linie tramwajowe i wzniesiono wiele barier dla pieszych. Przebudowa dworca została ostatecznie przerwana w 1998 roku z braku funduszy. Nie dokończono jego wschodniej strony. Jeden z wiaduktów nad aleją Bandurskiego, prowadzący do peronów 4, 5 i 6, do dzisiaj nie posiada torów, porasta trawą i krzewami. Tak, jak miejsca pod perony i torowiska. Brakuje bezpośredniego przejścia do dworca PKS przy alei Włókniarzy oraz zadaszeń peronów.
Nowa Łódź Kaliska
Po 20 latach użytkowania Dworzec Kaliski czeka kolejna przebudowa. Na czas budowy nowego Dworca Fabrycznego przyjął dodatkowy ruch pociągów. Po jej zakończeniu będzie budowany tunel podziemny łączący obydwa dworce. Przy tej okazji wracają dyskusje czy brutalne zburzenie Dworca Kaliskiego było uzasadnione i konieczne oraz czy nie nadchodzi pora na odtworzenie dawnego budynku . Jeśli nowy Fabryczny może mieć fragment starej elewacji, czemu nie może Kaliski? Jej odtworzenie nie powinno sprawić szczególnej trudności. Zewnętrzny wygląd dworca został udokumentowany na wielu fotografiach oraz w kilku znanych polskich filmach.