czwartek, 28 kwietnia 2016

Licencja na nawracanie

28 kwietnia 1918 w Rzymie przyjął święcenia kapłańskie Rajmund Kolbe. Twórca katolickiej machiny propagandowej, przedwojenny ojciec Rydzyk. Znany później jako Maksymilian Maria i święty Maksymilian. Patron wielu parafii, szkół, miast i miasteczek, rodzin, a nawet honorowych dawców krwi. Przez senat RP uznany wzorem dla Polaków w roku 2011.

W sierpniu minie 75 lat od śmierci świętego, więc jest to dobra okazja do przypomnienia dewocyjnego franciszkanina, "wzorca cnót", autorytetu moralnego" i "patrona trudnych czasów". "Jego myśl społeczna i ofiara mają szczególne znaczenie dla wciąż odradzającego się społeczeństwa obywatelskiego Rzeczypospolitej" - stwierdzali natchnieni przez Opatrzność senatorowie RP w październiku 2010 roku.

Przypomnijmy zatem kim był i jaką "myśl społeczną" wyznawał o. Maksymilian. Urodził się jako Rajmund Kolbe w 1894 roku w Zduńskiej woli. W wieku 12 lat doznał cudownego objawienia. Ukazała mu się Matka Boska i zaproponowała, że dostanie od niej łaski czystości i męczeństwa. Odtąd stał się żarliwym wyznawcą i sługą Maryji. W roku 1910 we Lwowie wstąpił do zakonu franciszkanów i rozpoczął nowicjat, przyjmując imię Maksymiliana. Dwa lata później wyjechał do Rzymu na studia teologiczne. Po uzyskaniu w 1915 roku doktoratu z filozofii, studiował teologię. Studia te zakończył doktoratem w 1919 roku.
Podczas studiów, w roku 1917 wraz z kilkoma klerykami założył związek „Militia Immaculatae” (znany u nas pod jako Rycerstwo Niepokalanej lub Milicja Niepokalanej). Opracowany przez Maksymiliana statut Milicji jako podstawowy cel określał: „staranie się o nawrócenie grzeszników, heretyków, schizmatyków itd., a najbardziej masonów, oraz uświęcenie wszystkich pod opieką i za pośrednictwem Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej”. Totalne nawrócenie, "uświęcenie wszystkich i każdego z osobna, co są i będą kiedykolwiek i gdziekolwiek”. Maksymilian czynił to wszystko wyłącznie na polecenie Maryji i dla Maryji.

Filozofia Rycerza Niepokalanej była prosta: jeśli ktoś nie wierzy w katolickiego Boga, wierzy w Boga innego lub inaczej – straszliwie błądzi i nie może być dobrym człowiekiem. Nie warto próbować go zrozumieć, należy go (oczywiście: dla jego dobra) jak najszybciej nawrócić na właściwą wiarę, tj. wiarę o. Maksymiliana i jego kompanii. Temu celowi miała służyć imponująca machina propagandowa, jaka powstała w Niepokalanowie. Przedwojenne dokonania Kolbego można porównać jedynie ze współczesnym imperium medialnym Ojca Dyrektora w Toruniu. Od stycznia 1922 roku wychodzi organ M. I. - „Rycerz Niepokalanej”. Wkrótce potem ukazuje się, skierowany do najmłodszych, „Rycerzyk Niepokalanej”. W maju 1935 pojawia się kolejne pismo, tym razem wielkonakładowa gazeta codzienna „Mały Dziennik”. W najlepszym okresie nakład MD sięgał nawet 175.000 egzemplarzy w dni powszednie i 275.000 w niedziele. Niepokalanów posiadał również własną radiostację. Pierwszy próbny przekaz radiowy wyemitowano 8 grudnia 1938 roku. Przed wybuchem II wojny światowej stacja zdążyła nadać tylko kilka audycji.

W rozumieniu katolickich radykałów Maksymilian nie był antysemitą i szowinistą. Wręcz przeciwnie: nawracać chciał wyłącznie z miłości do bliźniego. Ten "święty" człowiek chciał po prostu z miłości do ludzkich istot przerobić je wszystkie na swoje kopyto. Czyż to nie cudowne? O jego "tolerancji" i "miłości" świadczą m.in. artykuły z Małego Dziennika. Redaktorzy w 1937 roku zajęci byli szczególnie tropieniem programów radiowych "spreparowanych przez autorów wątpliwego pochodzenia" i mogących obrażać uczucia katolików:
Słuchacze [Polskiego Radia] narazie cierpliwie znoszą te wybryki, ze zgrzytaniem zębów wyłączając aparaty podczas klepania bzdurstw zżydziałych autorów szmoncesów nalewkowskich. Ale cierpliwość ta może się wyczerpać. Przypuszczamy, że władze Polskiego Radia zwrócą na to uwagę i nie dopuszczą, by nadal zatrute anteny roznosiły po Polsce słowa bluźniercze wobec uczuć katolickich. [pisownia oryginalna]
Wspierali także bojkot żydowskich księgarni:
Tydzień odżydzania księgarstwa dał w Warszawie pożądane wyniki. Od tygodnia organizacje narodowe trzymają straż przy ul. Świętokrzyskiej, aby młodzież szkolna nie kupowała książek u żydów. (...) Proszę przechodzić, lecz do żyda nie wchodzić, bo może spotkać nieprzyjemność". [pisownia oryginalna]
Oto kilka przykładowych nagłówków z„Małego Dziennika”:

„Profanacja kościoła przez żyda","Żydzi winni plugawej zbrodni", "Żydzi, wszędzie żydzi" [pisownia oryginalna].

Nasz święty patron znalazł cudowne remedium na ówczesne bezrobocie i biedę. Jako, że ich przyczyną była rozwiązłość obyczajów (którą oczywiście propagowali Żydzi i masoni), ojciec Maksymilian wzywał w "Rycerzu Niepokalanej" (1926 rok):
Niechaj dzisiaj wszyscy bez wyjątku odprawią szczerą spowiedź i zaczną prawdziwie po katolicku żyć, natychmiast szybko podźwignie się Ojczyzna, uzdrowią finanse, zawrze rzetelna praca.
Dzielny Rycerz Niepokalanej, obwiniający za wszelkie zło II Rzeczypospolitej i świata Żydów, masonów i liberałów, poniósł śmierć z rąk organizacji, dla której ostateczne rozwiązanie "problemu Żydów" było jednym z głównych celów. 14 sierpnia 1941 roku w Auschwitz, po dwóch tygodniach przebywania w bunkrze głodowym, został zabity zastrzykiem fenolu. Jego dobrowolna śmierć stała się głównym powodem kanonizacji w 1982 roku. Nie mamy żadnych szans na poznanie motywacji Maksymiliana do oddania własnego życia za życie innego więźnia. Ani odróżnić, co w relacjach świadków jest prawdą, a co legendą i mitem. Brak źródeł niezależnych od katolickiej propagandy, daje prawo do brania pod uwagę wszelkich możliwości. Łącznie z samobójstwem pod wpływem załamania psychicznego. Życie w obozie dowodziło katastrofalnego upadku wielu wzniosłych idei, także tych, które głosił Kolbe. Holocaust mógł być niepodziewaną, tragiczną karykaturą jego walki o zbawienie Żydów i masonów.
Być może Kolbego można uznać dziś za wzór inicjatywy, zdecydowania, zdolności organizacyjnych i wytrwałości. Ale w globalnej wiosce jego poglądy są archaiczne i niebezpieczne. To nie jest wzorzec "na trudne czasy". To nie jest patron na obecne "trudne czasy". Kult świętego radykała stawia Polaków w kłopotliwej sytuacji. Jak przedstawiać go Izraelczykom przyjeżdżającym tu w poszukiwaniu swoich korzeni? Jak opowiadać o bezinteresownym bohaterstwie Polaków ratujących Żydów od Holocaustu, czcząc jednocześnie mnicha, który tak szydził z wiary żydowskiej:
W niebie żydowskim nie ma tych ludzi, którzy słuchali Kościoła, wierzyli Ewangelii i przyjmowali Sakramenty św. A więc jest to piekło. (...) Najprzód są tam wszyscy żydzi, którzy całe życie gardzili Chrystusem, Najświętszą Panną Maryją, Krzyżem i nie chcieli się nawrócić. A więc to jest piekło.
Jak wytłumaczyć całemu światu, który ma wierzyć w szczególną polską tolerancję, trwanie krucjaty świętego Maksymiliana? „Rycerz Niepokalanej” ciągle żyje. Walczy teraz z ateizmem i masonerią, bo problem żydowski już nie jest tak aktualny. Zgodnie z założeniami świętego Maksymiliana, chce trafić do wszystkich, "do każdego domu, do każdej rodziny". Nawracać Żydów, luteran, kalwinów i wszelkiej maści niedowiarków. Przecież to dla ich dobra... Taki wzorzec dla odradzającego się społeczeństwa obywatelskiego.

sobota, 9 kwietnia 2016

Ja cię uczyć każę…

Tylko w jednym tygodniu maja 1925 roku więzieniem ukarano 23 łódzkich rodziców. Za nieposyłanie dzieci do szkoły...

Według spisu ludności Cesarstwa Rosyjskiego z 1897 roku Łódź była miastem analfabetów. Aż 55 procent mężczyzn i 66 procent kobiet nie umiało pisać i czytać. Było tu gorzej niż w Warszawie, gdzie analfabetyzm wśród mężczyzn wynosił 42 procent, a wśród kobiet 51 procent. Niższe wskaźniki analfabetyzmu miały też wielkie miasta rosyjskie: Petersburg i Moskwa. Destrukcyjna polityka carskich władz doprowadziła do wielkich zaniedbań w oświacie. Podczas I wojny światowej i niemieckiej okupacji próbowano w Łodzi szukać sposobu wprowadzenia powszechnego i obowiązkowego nauczania. Jednak zniszczenia wojenne i rabunkowa polityka okupanta doprowadziły miasto do ruiny. W tych warunkach bardziej myślano o fizycznym przetrwaniu niż o popularyzacji wiedzy.
Posłowie i senatorowie udający się na posiedzenie Sejmu. Pierwszy z lewej - senator Stefan Kopciński - rok 1930
Sprawa dojrzała na tyle, że już z chwilą oddania przez Niemców szkolnictwa władzom polskim, zaczęto przygotowywać projekt powszechnego nauczania. Prace trwały w ciągu całego 1918 roku. Prowadził je Wydział Szkolnictwa powołany przez Magistrat. Powstał wtedy projekt Abrahama Szwajcera, członka Rady Miejskiej i dyrektora gimnazjum. Przewidywał on rozpoczęcie stopniowego wprowadzenia obowiązkowego nauczania w Łodzi już na przełomie lat 1918/19. Rada Miejska 2 października 1918 roku podjęła uchwałę, wzywającą Magistrat do powołania specjalnej komisji w sprawie wprowadzenia w Łodzi „przymusu szkolnego”. Komisja postała i przygotowany przez A. Szwajcera „Statut Miejscowy o wprowadzeniu przymusu szkolnego w mieście Łodzi” przyjęła do realizacji. Zanim zdążyła wystąpić o jego zatwierdzenie do państwowych władz okupacyjnych, władz już nie było. W listopadzie Niemcy wycofali się z Polski, a trzy miesiące później naczelnik Piłsudski wydał dekret „O obowiązku szkolnym”.

W lutym 1919 roku odbyły się pierwsze wybory samorządowe w Łodzi. Zwyciężyły partie robotnicze: Polska Partia Socjalistyczna i Narodowy Związek Robotniczy. Miały w programie likwidację analfabetyzmu, upowszechnianie czytelnictwa oraz rozwój bibliotek. Na stanowisko prezydenta miasta powołano dotychczasowego komisarza ludowego – tkacza Aleksego Rżewskiego, natomiast przewodniczącym Rady Miejskiej został nauczyciel Antoni Remiszewski.
Szkoła Podstawowa im. Stanisława Staszica w roku 1928. Źródło: Fotopolska.eu

Wdrażanie obowiązku powszechnego nauczania i kontrola jego realizacji, napotykała wiele trudności. Brakowało wykwalifikowanej kadry nauczycielskiej, odpowiednich pomieszczeń i pomocy dydaktycznych. Wielkim problemem była rejestracja dzieci podlegających obowiązkowi szkolnemu. Niska świadomość społeczna, brak zrozumienia wagi powszechnego nauczania oraz słaba sprawność organizacyjna instytucji państwowych powodowały, że rejestracja znacznie się przeciągała. Aby usprawnić pracę korzystano z pomocy policji. Zobowiązano właścicieli domów do sporządzania wykazów dzieci mieszkających w ich budynkach. Komisja była zmuszona do stosowania kar administracyjnych. Sytuację pogarszała wojna z bolszewikami. Napływ uciekinierów i urzędów z kresów wschodnich spowodował, że część budynków przeznaczonych na szkoły została zajęta. Mimo to, systematycznie rosła liczba uruchamianych szkół powszechnych i liczba dzieci objętych nauczaniem. Ogromnym sukcesem było oddanie do użytku pierwszej, zbudowanej od podstaw, miejskiej szkoły przy ulicy Zagajnikowej 32 (dziś Kopcińskiego). Otwarcie nastąpiło 8 października 1922 roku, a obiekt z dumą opisał Dziennik Zarządu Miasta Łodzi:
Gmach przedstawia się imponująco na zewnątrz, a wzbudza podziw wewnętrznym urządzeniem. Sale szkolne jasne, słoneczne i obszerne, a urządzone z uwzględnieniem wszelkich wymogów higieny. Naukę pobierać będzie kilkaset dzieci w szeregu klas równorzędnych. W gmachu znajdują się kąpiele natryskowe i higieniczne.
Po prawie trzech latach Zarząd miasta mógł pochwalić się wzniesieniem 8 placówek i projektami budowy kilku następnych.
Wiejska szkoła w okolicach Skierniewic - około roku 1920
Wielkim problemem w pierwszych latach programu powszechnej oświaty był opór ze strony rodziców. Dzieci często musiały zarabiać na utrzymanie rodziny albo pomagać rodzicom. Z tego powodu nie były zgłaszane do rejestru szkolnego lub na wiele dni opuszczały zajęcia. Słaba frekwencja miała miejsce zwłaszcza w miesiącach wiosennych. Z tego powodu w Statucie dodano zapis dotyczący kar za niewypełnianie obowiązku szkolnego. Nie było w tym nic drastycznego, taką możliwość dawał też Dekret Piłsudskiego. Odpowiedzialnością za uczęszczanie dzieci do szkoły obarczono ojców. Gdy dziecko nie miało ojca odpowiadała matka lub opiekunowie. Ukrywanie dziecka przed zapisaniem do szkoły czy nieposyłanie na lekcje bez uzasadnionej przyczyny, groziło karą aresztu lub grzywny. Wydział Wykonawczy KPN korzystał z tych procedur i często prosił policję o bezwzględne osadzanie w areszcie, gdy nie udaje się ściągnąć grzywny za niedopełnianie obowiązku szkolnego. Policja niezbyt gorliwie te prośby wykonywała, co skutkowało zażaleniami do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Bywało, że magistrat otrzymywał w odpowiedzi żądanie opłacenia utrzymania osób zatrzymanych w areszcie na takiej podstawie.


"Kto nie posyła dzieci do szkoły, idzie do aresztu" – ostrzegała prasa. I rzeczywiście, w jednym tylko tygodniu maja 1925 roku za nieposyłanie dzieci do szkoły, wskutek wyroku Komisji Powszechnego Nauczania, karę jednodniowego aresztu odbyło 23 rodziców. Informacje te odniosły właściwy skutek. Już na początku lat dwudziestych przeciętna frekwencja w szkołach osiągnęła poziom 89 procent, porównywalny do notowanego w Wielkiej Brytanii. Pewnie dlatego program upowszechniania oświaty opracowany przez Szwajcera oraz sposób jego realizacji w Łodzi, stały się wzorem dla wielu innych miast II RP.

Skarb głupiego Władzia

Żebrak podarował szewcowi z Błaszek 68 tysięcy złotych.

Chyba wszyscy mieszkańcy Błaszek i okolic znali z widzenia "Głupiego Władzia". Nikt jednak nie znał jego nazwiska i przeszłości. Władzio mieszkał w lesie pod Błaszkami we własnoręcznie skonstruowanym szałasie. Ale większość czasu spędzał na włóczeniu się i żebraninie. Co roku kilka razy obchodził wsie i miasteczka województwa łódzkiego i poznańskiego. Zbierał datki na każdym jarmarku i odpuście.
magistrat błaszki 1931-1936
Błaszki - magistrat 1931-1936. Źródło: fotopolska.eu
We wrześniu 1931 roku "Głupi Władzio" zjawił się w zagrodzie szewca Stanisława Fijałkowskiego w Błaszkach. Poczęstowano go resztkami skromnej kolacji. Po posiłku gość zasłabł, a po 2 dniach, mimo pomocy lekarza, zmarł.

Przed śmiercią Władzio poprosił Fijałkowskiego o rozmowę i opowiedział mu o swojej przeszłości. Naprawdę nazywał się Władysław Dębowski i przed wojną mieszkał w Łodzi przy Piotrkowskiej 243, gdzie prowadził tkalnię ręczną. Jego żona Helena prowadziła handel tymi wyrobami. Po jej śmierci, w roku 1914 zlikwidował interes i zajął się spekulacjami, które poszły mu fatalnie. Stracił cały dobytek, więc zaczął żebrać. Żył bardzo oszczędnie, prawie każdy zdobyty grosz odkładał, aby rozkręcić nowy biznes. Oszczędności wpłacał do PKO. Nowy sposób na życie doprowadził do lekkiego zaburzenia umysłowego, manii ciułania. Bywało, że przymierał głodem, ale nie zaprzestał oszczędzania i nie wydawał pieniędzy.

"Głupi Władzio" zebrał przez lata na koncie 68 tysięcy złotych. Cały ten kapitał przekazał przed śmiercią jedenastce dzieci Fijałkowskiego do podziału. Zażyczył sobie tylko uroczystego pogrzebu. Wzbogacony nieoczekiwanie błaszkowski szewc kupił dzieciom duże gospodarstwo w okolicy.

Na podstawie: Głos Poranny 6.09.1931